عشق نمی خوابه

موهایم را

آنقـــــدر کوتاه میکنم

تا خاطره ی انگشتانت را

از یاد ببرند........

دلم برایت تنگ شده

مهربان ... عزيز... مونس شبهاي بي ماه و روزهاي بي خورشيد ...

نمي دانم چرا مرا اسير دست اندوه کرده اي .

نمي دانم چرا در ازدحام اشکهايم گم شده ام ...

و از پشت اين نگاه نمي يابمت ...

و جاي ماندن نيست ، وقتي تو نيستي.

مي روم ... به کجا؟ نمي دانم ...

بعد از اين زير آوار غم دلتنگم .

بگذار کلمات را به بازي نگيرم و عاشق وار بگويم :

دلم براي تو اي عزيز تنگ شده است......

***

اینکه دلتنگ تو ام اقرار می خواهد مگر؟

اینکه از من دلخوری انکار می خواهد مگر؟

وقت دل کندن به فکر باز پیوستن مباش

دل بریدن وعده ی دیدار می خواهد مگر؟

عقل اگر غیرت کند یک بار عاشق می شویم

اشتباه ناگهان تکرار می خواهد مگر؟

من چرا رسوا شوم یک شهر مشتاق تو اند

لشگر عشاق پرچمدار می خواهد مگر؟

با زبان بی زبانی بارها گفتی برو

من که دارم می روم اصرار می خواهد مگر؟

روح سرگردان من هر جا بخواهد می رود

خانه ی دیوانگان دیوار می خواهد مگر؟

تو آسماني ومن ريشه در زمين دارم

هميشه فاصله اي هست-داد ازاين دارم

قبول کن که گذشته ست کار من از اشک

که سال هاست به تنهايي ام يقين دارم

تو نيز دغدغه ات از دقايقت پيداست

مرا ببخش اگر چشم نکته بين دارم

بخوان و پاک کن واسم خويش را بنويس

به دفتر غزلم هرچه نقطه چين دارم

کسي هنوز عيار ترا نفهميده ست

منم که از تو به اشعار خود نگين دارم

حالم را برسیدند........
گفتم روبه راهم..........
نمیدانند رو به راهی نشسته ام که تو رفته ای................

برگرد . . .

یادت را جا گذاشته ای . . .

نمیخواهم عمری را به این امید باشم

که روزی برای بردنش

باز میگردی . . .

به غم کسي اسيرم که ز من خبر ندارد/ عجب از محبت من که در او اثر ندارد/ غلط است هر که گويد دل به دل راه دارد/ دل من ز غصه خون شد دل تو خبر ندارد

تو کيستي که من اينگونه بي تو بي تابم/ شب از هجوم خيالت نمي برد خوابم /تو کيستي که من از موج يک تبسم تو، بسان قايق سرگشته روي گردابم

آه از راه محبت که چه بي‌پايان است با دو منزل که يکي وصل و يکي هجران است